Ga je mee?

Treinreis

Zambia – Honderden mensen en kinderen, bij elkaar gebonden kakelende kippen en mekkerende geiten. Bagage in tassen, zakken, koffers, dozen en doeken. Kinderen rennen. Er wordt gepraat, gelachen en gewacht. Vooral gewacht, want de trein van Lusaka naar Choma ligt zes uur achter op het schema.

Frank en ik staan op het station in Lusaka en zuigen met onze ogen, oren en neus de gonzende mensenmenigte op, de kleuren van hun bonte kleding, de gigantische plassen regenwater, het uitbundige groen van gras, bomen en planten. We snuiven de lucht op van geiten, zweet, vuurtjes. En een vettige lucht van vieze vochtige dweilen, veroorzaakt door vuilnis, regen, auto’s, modder en mensen in een grote stad.
Dit is onze eerste kennismaking met Afrika.

De trein rijdt het station binnen. Zodra hij stopt en de deuren opengaan, duwt, wringt, trekt en slaat iedereen zich naar binnen. Uit de kapotte ramen klimmen passagiers die nog moeten uitstappen. Een politieman komt naar ons toe. ‘Kom, jullie mogen eerst,’ zegt hij. Hij neemt ons mee naar een deur, roept, slaat om zich heen. De mensenmenigte opent zich. We lopen er doorheen en krijgen van de man twee stoelen toegewezen. Hij neemt plaats bij ons in de buurt, tegenover hem zit een vriend.
Zodra de trein rijdt,  worden meegebrachte eieren en pinda’s gepeld, gegrilde kip gekloven, frisdrank gedronken. Het afval van al dat lekkers belandt in het gangpad.  De politieman en zijn vriend hebben bier. En blijkbaar veel dorst, want het ene na het andere biertje wordt naar binnen gegoten. Hun ghettoblaster staat keihard.

Zodra de trein stopt, ga ik naar buiten om wat eetbaars te zoeken. De vriend van de politieman gaat ook, want het bier is bijna op. Frank staat in de deuropening van de trein, klaar om naar mij te schreeuwen als de trein beweegt. Ik graai snel op het perron in een mand en pak een rol koekjes en gekookte eieren en betaal. Dan roept Frank: ‘We gaan. Rennen!’Ik spurt naar de trein, stap in en ga hijgend zitten.

‘Just in time.’ zegt de politieman.
Ik kijk naar de lege plek naast hem. ‘Waar is jouw vriend?’
Hij haalt zijn schouders op, heft zijn bierflesje omhoog en kijkt naar het kleine restje dat erin zit: ‘He is too late and I am very thirsty.’ (1989)

 

 


 

Ga je mee?

Revolutie Togo – De oude Landrover staat scheef in een zanderige straat, die uitkomt op de geasfalteerde hoofdstraat in de hoofdstad Lomé. Frank en ik zijn op deze eerste reis door Afrika – we rijden van Dakar naar Malawi – op veel voorbereid, maar niet op een kapot wiellager. En al helemaal niet in een hoofdstad […]

Lees meer...

Voorpagina  Zimbabwe – Op het podium staat een vrouw met rastaharen tot aan haar knieën. Ze leest een gedicht voor. Vlak voor het podium wordt geluisterd, maar achterin de zaal, waar de bar is, hoort men niks en wil men niks horen. Dat zijn de mensen die voor het praten en drinken zijn gekomen. Ik […]

Lees meer...

Speedpillen Nederland – Haar kapsel is voor het eerst in de jaren dat ik haar ken heel kort. Het geeft haar gezicht pit. Sinds ze haar ene flapoor heeft recht laten zetten, verstopt ze zich niet meer achter een gordijn van haar. We zijn begin twintig en sinds een paar jaar vriendinnen. We zitten op […]

Lees meer...
Ga je mee naar?

   Revolutie. Togo 1991

   Voorpagina. Zimbabwe 2012

   Speedpillen. NL midden ’80

   Treinreis. Zambia 1989

   Compensatie. Angola 2011

   Janneman in Rio. NL 2005

   Het altaar. Mozambique 2012

   Het bureau. NL eind 80

   Goede daad. NL 2005

   Ontredderd. Zuid-Afrika 2003

 

  • Tunesië


    Amazone

  • Colombia


    Argentinië

  • Kenia


    Ethiopie

  • Angola


    Frans Guyana

  • Brazilië


    Galapagos

  • Sudan


    India