Ga je mee?

Groepsfoto

Nederland – Geelrode, blauwwitte en witgroene tentzeilen, stapels stokken, en overal jonge energieke mensen – theaterfestival de Parade wordt opgebouwd.

Vroeger mocht iedere toevallige voorbijganger bij de Parade zijn, omdat het festival deel uitmaakte van de omgeving. Je kon er toen langs lopen en alle vrolijkheid in je opnemen, er doorheen lopen en de spanning voelen van de verrassingen in de tenten of in het gras zitten en kijken naar de kleurige fleurigheid, de mensen.

Tegenwoordig is het terrein afgesloten door een hek, moet je entree betalen en dus bewust kiezen: wil je erbij horen of niet?

Er is vandaag wel een hek, maar het is nog niet officieel – de Parade in Rotterdam wordt opgebouwd. Ik rij erlangs, zet mijn fiets tegen een paal, duw tegen een hek en glip naar binnen.

Op een stukje vers gebouwd podium ga ik zitten en kijk naar mensen die sjouwen, tillen, sjorren, bukken, klimmen en overleggen. Hun gezichten staan blij, ze hebben het naar hun zin.

Een man met een camera gaat op een tribune staan en roept: ‘Het is tijd voor de groepsfoto van de Parademedewerkers. Allemaal hierheen.’

Een enkeling loopt er meteen heen, maar de meesten lijken niet veel zin te hebben. Ze zijn net zo lekker bezig.

De man verlaat de tribune en maakt een rondje over het terrein: ‘Kom op jongens. Even de foto van dit jaar maken.’

Hij drijft mensen met een wijds armgebaar naar de tribune. Gedwee lopen ze met hem mee.

Hij ziet mij, zwaait met zijn arm.
‘Hup, laat ons niet wachten.’
‘Ja, maar ik hoor er niet bij,’ zeg ik.
‘Niet zeuren. Lopen.’
Voordat ik het weet, sta ik bovenaan de tribune.
De man komt naar mij toe, een spandoek in de hand waar Parade opstaat. ‘Hier,’ zegt hij, en geeft mij het doek.
‘Jij bent lekker lang.’
‘Wacht nou, ik hoor er niet bij.’
Hij luistert niet, maar is alweer naar beneden gelopen, pakt zijn camera en schreeuwt. ‘Kom op Parademedewerkers van dit jaar, lach even naar mij.’

Met mijn meest stralende glimlach houd ik het spandoek omhoog.

(Eind jaren negentig)


 

Ga je mee?

Revolutie Togo – De oude Landrover staat scheef in een zanderige straat, die uitkomt op de geasfalteerde hoofdstraat in de hoofdstad Lomé. Frank en ik zijn op deze eerste reis door Afrika – we rijden van Dakar naar Malawi – op veel voorbereid, maar niet op een kapot wiellager. En al helemaal niet in een hoofdstad […]

Lees meer...

Voorpagina  Zimbabwe – Op het podium staat een vrouw met rastaharen tot aan haar knieën. Ze leest een gedicht voor. Vlak voor het podium wordt geluisterd, maar achterin de zaal, waar de bar is, hoort men niks en wil men niks horen. Dat zijn de mensen die voor het praten en drinken zijn gekomen. Ik […]

Lees meer...

Speedpillen Nederland – Haar kapsel is voor het eerst in de jaren dat ik haar ken heel kort. Het geeft haar gezicht pit. Sinds ze haar ene flapoor heeft recht laten zetten, verstopt ze zich niet meer achter een gordijn van haar. We zijn begin twintig en sinds een paar jaar vriendinnen. We zitten op […]

Lees meer...
Ga je mee naar?

   Revolutie. Togo 1991

   Voorpagina. Zimbabwe 2012

   Speedpillen. NL midden ’80

   Treinreis. Zambia 1989

   Compensatie. Angola 2011

   Janneman in Rio. NL 2005

   Het altaar. Mozambique 2012

   Het bureau. NL eind 80

   Goede daad. NL 2005

   Ontredderd. Zuid-Afrika 2003

 

  • Tunesië


    Amazone

  • Colombia


    Argentinië

  • Kenia


    Ethiopie

  • Angola


    Frans Guyana

  • Brazilië


    Galapagos

  • Sudan


    India