Ga je mee?

Goede daad

Nederland – De vrouwen van de redactie van het damesblad zitten er energiek bij – vandaag maken ze een bijlage voor een kinderrechtenorganisatie.

Hoofdpersoon in de bijlage is een weeskind in Mozambique, dat haar ouders heeft verloren aan aids. Haar armoede, haar noodlot, de zorg voor haar zus – alles aan haar past in het plaatje dat een reclamebureau vanuit Nederland heeft geschetst, lang voordat er een meisje van vlees en bloed bij werd gevonden.

Voor ieder van ons ligt de laatste uitgave van het damesblad, een dik glossy tijdschrift vol mooie foto’s. We bladeren erdoorheen.\’De rubrieken willen we gewoon weer vullen, zoals altijd. Maar dan met spullen van het meisje erin,’ zegt één van de vrouwen. ‘Die moet je meenemen uit Mozambique, zodat we ze hier in de studio kunnen fotograferen.’
‘Aan wat voor spullen denk je dan?’ vraag ik.
‘Haar speelgoed bijvoorbeeld.’
Ik frons mijn wenkbrauwen. ‘Speelgoed? Maar dat heeft zo’n meisje niet hoor.’
De vrouwen schudden hun hoofden, laten ‘ach’s’ en ‘o’s’ uit hun kelen ontsnappen.
Er komen andere ideeën. Een pan, waar ze altijd in kookt, haar lepel of bord. ‘En haar lievelingsjurk natuurlijk,’ zegt er een.
Ik neem een hap adem: ‘Ik ga echt niks meenemen van haar persoonlijke spullen. Dat kunnen we niet maken.’
Een korte stilte.

De voorzitter verbreekt het: ‘Kunnen we iets meegeven aan jou dat zij graag wil hebben? Speelgoed?’
‘Schriften en potloden voor school,’ zeg ik.
‘Ongelofelijk, schriften en potloden! En daar is zo’n meisje dan al blij mee. Daar hoef je bij onze kinderen niet mee aan te komen,’ roept er één.

‘Van het weekeinde ga ik meteen wat moois kopen,’ zegt de voorzitter. ‘Hoe krijgen we het bij jou?’
‘Geef maar wat geld, dan koop ik in Mozambique schriften, zodat het meisje dezelfde heeft als andere kinderen. Schriften daar kopen, is goed voor de lokale economie. En als er geld over is, kan ik voor andere kinderen ook schriften kopen.’
‘Geld geven?’ mompelt één van de vrouwen, terwijl ze een afkeurende blik laat rondgaan langs haar collega’s.
‘Juist ja, hmm,’ zegt de voorzitter. Ze schuifelt op haar stoel, maakt stapeltjes van de damesbladen op de tafel en sluit de vergadering.
(2005)


 

Ga je mee?

Revolutie Togo – De oude Landrover staat scheef in een zanderige straat, die uitkomt op de geasfalteerde hoofdstraat in de hoofdstad Lomé. Frank en ik zijn op deze eerste reis door Afrika – we rijden van Dakar naar Malawi – op veel voorbereid, maar niet op een kapot wiellager. En al helemaal niet in een hoofdstad […]

Lees meer...

Voorpagina  Zimbabwe – Op het podium staat een vrouw met rastaharen tot aan haar knieën. Ze leest een gedicht voor. Vlak voor het podium wordt geluisterd, maar achterin de zaal, waar de bar is, hoort men niks en wil men niks horen. Dat zijn de mensen die voor het praten en drinken zijn gekomen. Ik […]

Lees meer...

Speedpillen Nederland – Haar kapsel is voor het eerst in de jaren dat ik haar ken heel kort. Het geeft haar gezicht pit. Sinds ze haar ene flapoor heeft recht laten zetten, verstopt ze zich niet meer achter een gordijn van haar. We zijn begin twintig en sinds een paar jaar vriendinnen. We zitten op […]

Lees meer...
Ga je mee naar?

   Revolutie. Togo 1991

   Voorpagina. Zimbabwe 2012

   Speedpillen. NL midden ’80

   Treinreis. Zambia 1989

   Compensatie. Angola 2011

   Janneman in Rio. NL 2005

   Het altaar. Mozambique 2012

   Het bureau. NL eind 80

   Goede daad. NL 2005

   Ontredderd. Zuid-Afrika 2003

 

  • Tunesië


    Amazone

  • Colombia


    Argentinië

  • Kenia


    Ethiopie

  • Angola


    Frans Guyana

  • Brazilië


    Galapagos

  • Sudan


    India