Goede daad
Nederland – De vrouwen van de redactie van het damesblad zitten er energiek bij – vandaag maken ze een bijlage voor een kinderrechtenorganisatie.
Hoofdpersoon in de bijlage is een weeskind in Mozambique, dat haar ouders heeft verloren aan aids. Haar armoede, haar noodlot, de zorg voor haar zus – alles aan haar past in het plaatje dat een reclamebureau vanuit Nederland heeft geschetst, lang voordat er een meisje van vlees en bloed bij werd gevonden.
Voor ieder van ons ligt de laatste uitgave van het damesblad, een dik glossy tijdschrift vol mooie foto’s. We bladeren erdoorheen.\’De rubrieken willen we gewoon weer vullen, zoals altijd. Maar dan met spullen van het meisje erin,’ zegt één van de vrouwen. ‘Die moet je meenemen uit Mozambique, zodat we ze hier in de studio kunnen fotograferen.’
‘Aan wat voor spullen denk je dan?’ vraag ik.
‘Haar speelgoed bijvoorbeeld.’
Ik frons mijn wenkbrauwen. ‘Speelgoed? Maar dat heeft zo’n meisje niet hoor.’
De vrouwen schudden hun hoofden, laten ‘ach’s’ en ‘o’s’ uit hun kelen ontsnappen.
Er komen andere ideeën. Een pan, waar ze altijd in kookt, haar lepel of bord. ‘En haar lievelingsjurk natuurlijk,’ zegt er een.
Ik neem een hap adem: ‘Ik ga echt niks meenemen van haar persoonlijke spullen. Dat kunnen we niet maken.’
Een korte stilte.
De voorzitter verbreekt het: ‘Kunnen we iets meegeven aan jou dat zij graag wil hebben? Speelgoed?’
‘Schriften en potloden voor school,’ zeg ik.
‘Ongelofelijk, schriften en potloden! En daar is zo’n meisje dan al blij mee. Daar hoef je bij onze kinderen niet mee aan te komen,’ roept er één.
‘Van het weekeinde ga ik meteen wat moois kopen,’ zegt de voorzitter. ‘Hoe krijgen we het bij jou?’
‘Geef maar wat geld, dan koop ik in Mozambique schriften, zodat het meisje dezelfde heeft als andere kinderen. Schriften daar kopen, is goed voor de lokale economie. En als er geld over is, kan ik voor andere kinderen ook schriften kopen.’
‘Geld geven?’ mompelt één van de vrouwen, terwijl ze een afkeurende blik laat rondgaan langs haar collega’s.
‘Juist ja, hmm,’ zegt de voorzitter. Ze schuifelt op haar stoel, maakt stapeltjes van de damesbladen op de tafel en sluit de vergadering.
(2005)
Revolutie. Togo 1991
Voorpagina. Zimbabwe 2012
Speedpillen. NL midden ’80
Treinreis. Zambia 1989
Compensatie. Angola 2011
Janneman in Rio. NL 2005
Het altaar. Mozambique 2012
Het bureau. NL eind 80
Goede daad. NL 2005
Ontredderd. Zuid-Afrika 2003