Ga je mee?

Compensatie

Angola – Krotten, modderpoelen met slierten vuilnis, kookvuurtjes en toeterende auto’s die op de vlakbij gelegen weg in de file staan. Achter stapeltjes koopwaar staan oude vrouwen, hun gezichten gegroefd door het leven dat op hun schouders drukt. Ik ken een paar van deze vrouwen. Het zijn grootmoeders die, nadat zij hun kinderen hadden grootgebracht, nu de zorg hebben over hun kleinkinderen omdat hun eigen dochter of zoon is overleden.

Ik woon in Luanda en ben in een sloppenwijk met een Amerikaan,  een Spaanse en een Nederlandse.  Ze zijn gisteren aangekomen en ingehuurd door een organisatie die een boek en een expositie gaat maken over sterke vrouwen.
De Nederlandse werkt voor de organisatie, de Amerikaan en de Spaanse geven workshops fotografie aan een vijftal jonge Angolese fotografen, die de foto’s gaan nemen. Ik heb voor hen vrouwen benaderd en geselecteerd in deze wijk en interviews afgenomen.

Vandaag worden de vrouwen gefotografeerd. Urenlang poseren ze. Op een stoel, tegen de muur van een krot, naast een golfplaten schutting. Ze kijken naar camera’s en proberen niet met hun ogen te knijpen tegen de felle fotolampen die om hen heen zijn gezet. Zodra de fotograaf stopt, kijken ze naar de grond, stuk voor stuk. Verlegen. Opgelaten.

Ik zit op een steen, de Nederlandse staat naast mij. ‘Heeft jouw organisatie een compensatie voor deze vrouwen?’ vraag ik.
De Nederlandse schudt haar hoofd.  ‘Compensatie? Maar dat hoeft toch niet. Ze werken mee aan een boek over de kracht van vrouwen en dat is op zich toch fantastisch?’
‘Wij hebben allemaal een inkomen via dit project,’ zeg ik. ‘Jij, de fotografen, ik. We worden er allemaal beter van. Maar de hoofdpersonen, de vrouwen, moeten het dus doen voor de eer. Omdat ze in een boek komen. Denk je nou echt dat een fotoboek belangrijk is voor deze mensen die elke dag proberen de dag door te komen?’
De Nederlandse kijkt mij vertwijfeld aan en zegt: ‘Daar hebben mijn collega’s en ik het eigenlijk nog nooit over gehad.’
(2011)


 

Ga je mee?

Revolutie Togo – De oude Landrover staat scheef in een zanderige straat, die uitkomt op de geasfalteerde hoofdstraat in de hoofdstad Lomé. Frank en ik zijn op deze eerste reis door Afrika – we rijden van Dakar naar Malawi – op veel voorbereid, maar niet op een kapot wiellager. En al helemaal niet in een hoofdstad […]

Lees meer...

Voorpagina  Zimbabwe – Op het podium staat een vrouw met rastaharen tot aan haar knieën. Ze leest een gedicht voor. Vlak voor het podium wordt geluisterd, maar achterin de zaal, waar de bar is, hoort men niks en wil men niks horen. Dat zijn de mensen die voor het praten en drinken zijn gekomen. Ik […]

Lees meer...

Speedpillen Nederland – Haar kapsel is voor het eerst in de jaren dat ik haar ken heel kort. Het geeft haar gezicht pit. Sinds ze haar ene flapoor heeft recht laten zetten, verstopt ze zich niet meer achter een gordijn van haar. We zijn begin twintig en sinds een paar jaar vriendinnen. We zitten op […]

Lees meer...
Ga je mee naar?

   Revolutie. Togo 1991

   Voorpagina. Zimbabwe 2012

   Speedpillen. NL midden ’80

   Treinreis. Zambia 1989

   Compensatie. Angola 2011

   Janneman in Rio. NL 2005

   Het altaar. Mozambique 2012

   Het bureau. NL eind 80

   Goede daad. NL 2005

   Ontredderd. Zuid-Afrika 2003

 

  • Tunesië


    Amazone

  • Colombia


    Argentinië

  • Kenia


    Ethiopie

  • Angola


    Frans Guyana

  • Brazilië


    Galapagos

  • Sudan


    India